چه زود...

چه زود میگذرد.انگار همین دیروز بود.دیروزی که آسمانش آبی بود.آرزوها کوچک ولی زیبا بود.دل خانه ی خالق بود.خانه ای از نور،خانه ی هر آنچه زیبایی است.سیاهی و پلیدی مفلوک و زبون،دور از فکر و اندیشه و عمل.

چه زود میگذرد.انگار همین دیروز بود،نیمکت های چوبی،معلمان خسته،چوب ناظم،باید ها،نباید ها.

انگار همین دیروز بود،گفتند بخوان،بخوان "الف"را ،بخوان "ب"را،"بابا"را "نان" را.بخوان "گرگ"را،بخوان "بالا" را،بخوان "گوسفند" را،بخوان "پایین" را.

بخوان "زیبایی" را،بخوان تا بدانی چیست و بدان عمل کنی.چگونه میخواندم زیبایی را،آنگاه که جز زشتی ندیدم،و در زمین ذهن جز آن کاشته نشد.چه چیز را باور کنیم؟نوشته ها را،یا دیده ها را؟

چه زود میگذرد.انگار همین دیروز بود.کودکی بودم که خدا را همراه خود میدیدم.او را دوست می داشتم.شاید او هم مرا.

گفتند بخوان،بخوان "خدا"را،بخوان"دین"را.چگونه میخواندم خدا را،آنگاه که هر چه دیدم کفر بود و شرک؟همان سوسوی  شمع معرفت نیز خاموش شد.آنچه باور بود خرافه شد و عشق، نفرت.دست جفاپیشه ی روزگار آن بهترین را از من ربود و خاکستری در گورستان دل برجای گذاشت که بر روی هر سنگ قبر آن نوشته شده بود"خدا".چه چیز را باور کنیم؟ نوشته ها را،یا دیده ها را؟

گفتند بخوان،بخوان "صلح"را "آرامش را، لبخند را. چگونه میخواندم صلح را در زیر باران عداوت ها، آرامش را بر موج تشویش ها، لبخند را در میان بغض مردمان خسته دل . باغ زیبای سادگی ام به جرم همراه نبودن با آتش جور زمانه خاکستر شد . چه چیز را باور کنیم؟ نوشته ها را،یا دیده ها را؟

چه زود میگذرد.انگار همین دیروز بود.کودکی بودم که دیروز را فراموش میکردم و با فردا غریبه بودم . زندگی ام یک امروز بود و بس .و چه زیبا بود .

گفتند بخوان،بخوان فردا ها را.بخوان هدفی را که بسیار دور است. بخوان افقی را که منزل زیبایی ها و هر آنچه می خواهی است.

پس چنین کردم.

سوار بر اسب زیاده خواهی در بیشه ی زندگی تاختم تا به زیبایی وعده داده شده دست یابم.تاختم ، خیره به نادیده ها، به فردا ها. تاختم وتاختم. غافل از آنکه آنچه دور میپنداشتم در کنارم بود.. در همین نزدیکی ها.و من بیهوده در پی دور دست، بهترین لحظات عمر را زیر سم های پست کننده ی هوس ها کشانیدم.

چه زود میگذرد . چه زود میگذرد.

هرگز نجوای مست کننده ی زمان تمامی نخواهد داشت.پس بزودی فرا میخواندم.خواهد گفت بخوان . آن روز هم در پی اطاعت اجابت کنم.ولی افسوس که از عهده اش خارج باشم . باز میگوید بخوان.پس شخصی شروع به خواندن میکند.میخواند آیات حق را ، آنچه را هرگز نخواندم . میخواند سخن آن یار گمشده در دیار آمال بزرگ را. میخواند آیه آیه ی قرآن را. و دیگران بر بالینم خاک بریزند.

چه زود می آید.انگار همین فرداست.

روزی که می فهمم حال مرکبی را که افسار تدبیر خود را به دستان دیگری بخشیده است .

یاد کودکی دارم من امشب بی دلیل

یاد داستان, روبه و زاغ و پنیر

یاد 10-20-30-40 های کودکی

گریه ها و خنده های الکی

ترس باز دیر آمدن های پدر

کودکی بودو هزاران دردسر

طعم لبخند های مادر تازه بود

زندگی زیباو پر آوازه بود

غصه هایمان اینقدر بال و پر نداشت

زندگی دورانی زیباتر نداشت

شعرهای کودکی و باز باران داشتیم

غصه ها کم بود, شادی فراوان داشتیم

کودکی مُرد و جوان گشتیم چه زود

کاش دورانی جز دوران کودکی نبود

بابا خسته شد از بس با ماها نان داد

از برای شادی ما جان داد

زندگی مثل تصمیم کبرای نبود

هیچ کجای زندگی تصمیم با ما نبود

دل من باز کودکی را لک شده

بازم امشب این دل کودک شده

کاش دوران کودکی کوتاه نبود

این جوانی یک روز با ما نبود

بی تو درگیر گناه و ظلم شدم

کودکی بازگرد من اینجا گم شدم

دوستت دارم ای عاشقانه ترین شعر زندگی ام
و مینویسم برای تویی که حتی اگر خاطره شوی
همیشه جایت در قلبم میماند
اگر برای همیشه رفتنی شوی
همیشه برایت میمانم

دوستت دارم ای عاشقانه ترین لحظه ی زندگی ام ، تو را میخواهم ای تو که آنقدر دور شده ای از من که دیگر نمیبینمت ، و این قلب من است که شاید حسرت داشتن تو را برای همیشه داشته باشد!
دوستت دارم ای تو که هر چه فکرش را میکنم برای من ، برای قلبم و احساسم مثل و مانندی نداری
و می آیم به سویت ، دنبال میکنم عطر و بویت ، پا میگذارم جای قدمهایت ، تا شاید در این راه دوباره همسفرم شوی ، دوباره نفس بدهی به تنی که آنقدر رفته که بی نفس است !
نمیخواستم هرگز در راه عشق تو بسوزم ، دلم میخواست با تو بمیرم ، با تو بروم به سوی روشنی ها
دوستت دارم ای پاکترین لحظه ی زندگی ام ، دور از تاریکی ها ، فرار از هوس ها ، لذت تو را داشتن و لذت آنچه در این دنیا هیچ چیز بالاتر از آن نیست !
با ارزش تر از تو نیست در این دنیا ، بعد از تو هیچکس نیست جز خدا !
تو که رفتی ،من احساس تنهایی نمیکنم ، تو در قلبمی من این جرم شکستنت را شکایت نمیکنم!
ای تو که در قلبمی ،میدانستم که اگر قلبم را بشکنی ، خودت خواهی شکست ، قلبم را جدا از خودم دانستم، شیشه ی وجودم شکست ، غمها را خودم کشیدم و همه چیز به خیر گذشت !
دوستت دارم ای عاشقانه ترین شعر زندگی ام ، و مینویسم برای تویی که حتی اگر خاطره شوی همیشه جایت در قلبم میماند ، اگر برای همیشه رفتنی شوی ، همیشه برایت میمانم!
میمانم تا فکر نکنم نیستی ، به خیال اینکه شاید بیایی ، به خیال اینکه شاید سری به قلبم بزنی و حالی از دلتنگی هایم بپرسی!
حال و روز مرا نمیبینی ، این لحظه شماری ها را نمیبینی ، من هنوز دنبال توام ، هنوز هم در پیچ و خم جاده زندگی چشم انتظار آمدن توام !
دوستت دارم ای تو که نمیدانم کجایی ، یادی از من میکنی یا در حال فراموش کردن مایی!
نمیدانم ،میدانی که دوستت دارم ، یا شاید این حس را تنها من به تو دارم….!